Geçmişe yolculuk..

 

 

Kendimi kenarda tutuyorum bir zamandır. Bir zamandır değil aslında babamı kaybettiğimden beri demem gerekiyor. Anneme sarıldım... İçinden bile geçirse duyuyorum, öylesine keskin kulaklarım son zamanlarda. Hep birlikte doğduğu yere Kayseri'ye yolculuk... Dile getirmeyip istediği bir seyahatti bu. Ve bayram vesile oldu. Üç nesil Kayseri'deydik.

Çook zaman önceydi Kayseri'ye sadece ve sadece gezmek için gidişim. Belki 15 yıl belki 20 yıl önce. Hatırladıklarım sınırlı, kalbim küçük bir kız çocuğu gibi heyecanlı ve bir yanım geçmişin kapısını aralamaya meraklıydı.

 

Çocukluğumdan beri ne zaman nereli olduğum sorulsa İstanbul'luyum derim. Ama kimse tatmin olmaz. Baban nereli der herkes. Babam İstanbul'lu derim yine yetmez. Ya annen? Annem Kayseri'li. Tamam işte Kayseri'lisin derler. İstanbul'lu olarak kabul görmem. Ben de bir türlü Kayseri'liyim diyemem.

 

Kayseri Erciyes'dir benim için. Çocukluğumda dayımın evinde perdeyi açtığımda karşıma çıkan esrarengiz devasa dağ. Hafızama işlemiş dağ görüntüsü büyüdükçe hayranlığa dönüştü. Ve çağırırdı beni zaman zaman görüntüyü gerçeğiyle örtüştürebilmem için. Gece vardık Kayseri'ye. Sabah uyanır uyanmaz çocuk oldum ve perdeyi çekiştirdim aceleyle. Hayal kırıklığı... Evin önüne yapılan, sayamadığım kadar katlı bir bina hafızamdaki görüntünün tam ortasına yerleşti. Canı acır mı insanın bu yüzden? Acıdı, acıyor...

 

Kayseri, kalabalıktır benim için. Dayılar, teyzeler, kuzenler ve kuzenlerin çocukları ve hatta şimdi onların da çocukları. İtalyan aileleri gibidir evler. Yemeğe en az 15 kişi birden oturulur. Masaya sığamayanlar yer sofrasına sıkışır. Kikirdemektir, bağrış çığrıştır, her daim sohbettir Kayseri. Samimiyettir, bol mantı bol baklavadır. Çokça özlemdir annem için. Bazen hüzün bazen gözyaşıdır. Çocukluğuna yolculuk, geçmişle hesaplaşmadır. Yokluktur... Şükürdür... İyi ki varsın'dır sonunda.

Bu yolculukta, dayımın bağındaki 150 yıllık dev ağaç oldu benim için Kayseri. Altında durup gözlerimi kapadım. Yüz elli yılı düşündüm. Kızımı, kendimi, annemi, ananemi düşündüm. Nesiller gelip geçti yanımdan. Sırtımı yasladım gövdesine, yapraklarına dokundum. Soyağacımın en geniş dalı oldu Kayseri.